دراین زمینه از متخصصین روانشناس و روانپزشک در پلتفرم هوشمند هوکات به طریق مشاوره روانشناسی آنلاین از سراسر جهان بهره مند شوید.
نوشته استفانی کانتو، بنیانگذار برنامه مدیتیشن فعال و ذهن آگاهی برای جوانان به نام موضع شاد با ذهن قدرتمند، توسط تیم تحریریه هوکات
احساس گناه والدین احساسی واقعی است و برای همه ما به دلایل مختلف اتفاق می افتد. به عنوان انسان، برای ما عادی است که احساساتی را تجربه کنیم. اما گاهی اوقات استرس می‌تواند باعث شود مناسب ترین واکنش از ما بروز نکند و ما را مجبور کند چیزهایی را به فرزندانمان بگوییم یا انجام دهیم که اغلب بعداً پشیمان می‌شویم. احساس گناه یک احساس منفی است که همه ما می‌خواهیم هر زمان که ممکن است از آن خلاص شویم و هر زمان که آن را بیهوده احساس می‌کنیم باید از آن آگاه باشیم. طبیعی است که هر وقت کاری را انجام دادیم که پشیمان شدیم احساس گناه کنیم. این ثابت می کند که ما فرزندانمان را دوست داریم و به آنها متعهد هستیم. با این حال، احساس گناه بیش از حد برای رفاه و روابط ما با فرزندانمان مضر است.
7 نشانه که نشان می دهد از احساس گناه والدگری رنج می برید.
آیا احساس گناهی که نسبت به فرزندتان دارید طبیعی است یا احساسی غیر ضروری است؟ در اینجا هفت نشانه وجود دارد که نشان می دهد ممکن است از احساس گناه والدگری رنج ببرید.
1. پس از تنبیه فرزندتان احساس گناه کنید.
بسیاری از ما وقتی فرزندانمان کاری انجام می دهند که باعث می شود فکر کنیم “آنها باید بهتر عمل می کردند” احساس ناامیدی و عصبانیت می کنیم. این استدلال در حالی که ممکن است درست باشد، بچه ها به دلیل مرحله رشد مغزشان، مهارت های استدلالی مشابه بزرگسالان ندارند. به همین دلیل است که آنها به ما، والدین، نیاز دارند که برای ارائه راهنمایی وارد عمل شویم. اگر در نهایت فریاد زدید یا احساس کردید که واکنش شما فراتر از چیزی است که قصد داشتید، رویکرد “یک تکرار” در تکنیک های فرزندپروری را امتحان کنید. برای آشنایی با این تکنیک اینجا کلیک کنید.
2. تنبیه نکردن فرزندتان
شاید احساس کردید که به فرزندتان زمان کافی، توجه یا توضیحی درباره انتظاراتتان نداده اید. پس از آن، به این فکر می کنید که آیا رفتارهای نامطلوب را با واکنشی خاص تقویت کرده‌اید و به خاطر عدم واکنش صحیح احساس گناه می‌کنید. به الگویی که در اینجا وجود دارد، توجه کرده اید؟ ما بدون توجه به هر چیزی احساس گناه می کنیم زیرا این طبیعت انسان است که خودمان را دوباره زیر سوال ببریم، و شناخت این امر و رها کردن آن نیاز به آگاهی زیادی دارد. اگر این اتفاق افتاد، سعی کنید قبل از خواب یا یک زمان آرام دیگر با کودک خود بنشینید و صحبت کنید. رویداد یا رفتار را مطرح کنید، در مورد اینکه چرا مناسب نبود صحبت کنید و به آنها کمک کنید دفعه بعد رفتار مناسب تری داشته باشند. اگر دیدید که همان رفتار دوباره تکرار می‌شود، می‌توانید در همان موقعیت به آن رسیدگی کنید.
3. عدم رعایت نظم و انضباط
شما شروع کردید به تنبیه کردن یا اجازه دادن به فرزندتان برای تجربه پیامد یک رفتار نامناسب، اما آنها توانستند به خوبی توضیح دهند، گریه کنند، یا به نظر می رسند که خودشان را از مخمصه بیرون بکشند و شما به خاطر “آدم بد” بودن احساس گناه می کنید. ممکن است متوجه شوید که پیامدی که در نظر گرفتید برای شما دردسر بیشتری از فوایدش داشته است، با رفتار نامناسب فرزندتان مطابقت ندارد، یا انرژی لازم برای پیگیری آن رفتار را نداشته اید. من حتی با بچه هایم هم اهل تقابل و کشمکش نیستم. گاهی اوقات، این خصوصیت به من کمک کرده است، در حالی که گاهی اوقات، مجبور شده‌ام ایستادگی را تمرین کنم. من کتاب‌های والدینی را در مورد نظم و انضباط داشتن منصفانه خواندم که برای من مناسب بودند، و واکنش‌هایم را برای ایجاد عادت در ذهنم تمرین کردم، بنابراین احساس آمادگی، اعتماد به‌نفس و ایستادگی در زمانی که نیاز بود، داشتم.
4. نیاز به مشارکت در کارهای خانه
در مورد کمک هزینه ها و کارهایی که به آنها پاداش داده می شود، احساسات متفاوتی وجود دارد. برخی از والدین احساس می کنند دادن کمک هزینه ای برای کمک برای کارهای خانه، راهی مناسب و منصفانه برای آن ها برای یادگیری مسئولیت و کسب درآمد قبل از رسیدن به سن مناسب برای کار خارج از خانه است. سایر والدین احساس می کنند که برای کمک کردن به خانواده نباید پاداش داده شود، زیرا آنها بخشی از خانواده ای هستند که در آن همه نقش خود را انجام می دهند. مهم نیست که موضع شما در اینجا چیست، بچه ها از داشتن مسئولیت در خانه سود می برند، بنابراین وقتی آنها را مسئول می دانید احساس گناه را کنار بگذارید. بله، انجام این کار ساده‌تر است، اما در نظر بگیرید که فرزندتان چه چیزی را از دست می‌دهد. مشارکت در خانه باعث ایجاد اعتماد به نفس می شود و به بچه ها احساس تعلق و مسئولیت می دهد و اینکه آنها بخش ارزشمندی از خانواده هستند.
اگر بچه‌هایتان جوان هستند، از آنها بخواهید جوراب‌ها و لباس‌های شسته شده را مرتب کنند و کنار بگذارند، ظروف را بشویند یا تمیز کاری انجام دهند. برداشتن اسباب‌بازی‌هایشان یکی دیگر از راه‌های آسانی است که آنها می‌توانند در حین انجام آن یاد بگیرند به وسایلشان احترام بگذارند. اینکه آیا انتخاب می‌کنید یک پاداش پولی برای کمک آنها در فعالیت های خانه به آنها بدهید یا خیر، به خودتان بستگی دارد، اما ارزش آن را دارد که به روش‌هایی فکر کنید که همه بچه‌ها می‌توانند در امور خانه کمک کنند.
5. بهانه آوردن یا خجالت کشیدن برای رفتار کودک
“آنها خسته هستند.” “آنها نمی دانستند.” “این تقصیر آنها نبود.” در حالی که هر یک از اینها ممکن است درست باشد، اما اگر یک بررسی دقیق انجام دهید، ممکن است به خاطر اعمال فرزندتان احساس گناه کنید. برای شما عادلانه نیست که به خاطر اعمال شخص دیگری احساس گناه کنید؛ حتی برای کودکی که ممکن است رفتار بهتر را بداند یا نداند. اگر بهانه ای وجود دارد، چه تغییراتی می توان برای رفع علت رفتار ایجاد کرد؟ صرف نظر از زمان خواب زودتر، نشستن و صحبتی طولانی کردن یا در نظر گرفتن عواقبی برای کارهایشان، هر گونه احساس گناه را کنار بگذارید و به آن به عنوان فرصتی برای کمک به یادگیری و رشد فرزندتان نگاه کنید.
آیا مشاوره با خانواده درمانگر می تواند به شما کمک کند؟ با صحبت کردن با یک متخصص در هوکات قدم بزرگی در سلامت روان خود بردارید.
6. خود را فراتر از امکانات خود درنظر بگیرید.
اگرچه احساس خوبی است که به بچه‌هایمان لباس، اسباب‌بازی و تجربیاتی بدهیم که چشم‌هایشان از لذت بدرخشد، به یاد داشته باشید که زمانی است که با هم سپری می‌کنیم مهم است و به آنها کمک می‌کند تا به انسان‌هایی عالی تبدیل شوند که قادر به تغییر جهان هستند، نه هرآنچه که می خواهند به آنها بدهید. ارزش پول و تصمیم گیری را زمانی که نمی توانند همه چیز داشته باشند یاد خواهند گرفت. من دختری دارم که این ماه شش ساله می شود و برای تولدش چند چیز خواسته است. از او خواستیم فهرستی تهیه کند و سه چیز برتر را انتخاب کند، و سپس به او یادآوری کنیم که از چه چیزی بیشترین استفاده را خواهد برد و اینکه اگرچه هدیه تولد چیزی سرگرم کننده است، جشن ما و بودنمان با هم مهم است. حتی در آن سن، آنها می توانند در مورد آنچه که بیشترین معنی را دارد فکر کنند.
7. احساس گناه برای کار کردن
بیشتر والدین شاغل زمانی که نمی توانند داوطلبانه در جلسات مدرسه شرکت کنند یا نمی توانند هنگام کار از خانه با فرزندان خود بازی کنند، احساس گناه می کنند. به یاد داشته باشید، شما کارهای مورد نیاز برای حمایت از خانواده را انجام می دهید و برای فرزندان مادران شاغل نیز مزایایی دارند. مهم است که وقتی اختصاصی را با فرزندان خود بگذرانید و به آنها کمک کنید احساس امنیت، ارزش و دیده شدن داشته باشند. اما اگر تمام روز هم نباشد اشکالی ندارد. همچنین بد نیست وقت خصوصی خود را داشته باشید (و از آن لذت ببرید) و به کودکان کمک کنید مسئولیت پذیری، احترام به وقت دیگران و اتکا به خود را بیاموزند.
8 نکته ساده برای غلبه بر احساس گناه والدگری
اکنون که از علائم احساس گناه والدگری آگاه شدید، در اینجا هشت نکته برای غلبه بر آن وجود دارد.
1. سطح استرس خود را کاهش دهید یا فعالیت های کاهش استرس را انجام دهید.
این کار ممکن است شامل وقت گذاشتن برای خودتان باشد که ممکن است در ابتدا باعث احساس گناه بیشتر شود. به خود یادآوری کنید وقتی نیازهای خود را برآورده می کنید آرام تر، متمرکزتر و شادتر خواهید بود. دلیلی وجود دارد که به والدین گفته می شود قبل از کمک به فرزندان خود ماسک اکسیژن خود را بگذارید! بچه‌ها باید ببینند که والدین از خودشان مراقبت می‌کنند تا به آنها کمک کنند بفهمند که همگی بخشی از یک سیستم واحد هستند و همه بخش‌ها به یک اندازه مهم هستند. همچنین به ما کمک می کند از زندگی فقط برای بقا خارج شویم که باعث واکنش های بیش از حد و عصبانیت می شود. خودمراقبتی ترجیحی شما می تواند شامل یوگا، مدیتیشن، ورزش، وقت گذاشتن با دوستان یا خواندن یک کتاب خوب باشد، برای خودتان وقت بگذارید. شما سزاوار آن هستید و حال همه بهتر خواهد بود.
2. قوانین واضحی را برای زمان کار تنظیم کنید.
آیا متوجه شده اید که وقتی توجه شما بر روی تلاش برای ارسال آن ایمیل برای محل کار متمرکز می شود، صدای همه افراد بلندتر به نظر می رسد و اعصاب شما را بیشتر خرد می کند؟ مغز ما می‌تواند به‌طور همزمان در بسیاری از جهات متمرکز شود، به همین دلیل است که ما معمولاً برای تمرکز روی والدگری و کار همزمان مشکل داریم. این فقط یک مسئله زمانی است که ما از کوره در برویم و اینجا احساس گناه ایجاد می شود! اگر نمی‌توانید کار و خانواده را از هم جدا کنید (همانطور که بسیاری از ما نمی‌توانیم)، سعی کنید قوانین روشنی را برای زمان کاری خود تنظیم کنید، کنترل صدا، چگونه و چه زمانی در دسترس هستید، یا آموزش هایی برای حل مسئله مستقل فرزندان. توجه داشته باشید که محرک های شما چیست و مشکل را با خانواده خود حل کنید. از آنجایی که همه افراد بیشتر زمان ها در خانه هستند، این کار تمرکز بالایی را از ما می خواهد و نیاز به برنامه ریزی و تلاش مداوم دارد.
3. شیوه های مختلف فرزندپروری را بیاموزید.
مدتی را صرف تحقیق در مورد سبک های تربیتی و تعلیم کنید که برای شما منصفانه و مناسب است. بیشتر کتاب‌ها و وب‌سایت‌ها مثال‌ها و راهکارهای ملموسی را ارائه می‌دهند تا بتوانید احساس آمادگی و کنترل بیشتری بر واکنش‌های خود داشته باشید.
4. حمایت واقعی از فرزند خود نشان دهید (حتی در طلاق).
معمول است که والدین پس از طلاق بخواهند والدین ترجیحی فرزندانشان باشند، اما چیزی که بچه ها به آن نیاز دارند اعتماد و ثبات است و والدین به آنچه که برایشان اهمیت دارد علاقه فعال نشان دهند. در علایق و سرگرمی هایشان از آنها حمایت کنید و اجازه دهید در مورد آنها به شما آموزش دهند. می توانید عشق بی قید و شرط خود را به آنها نشان دهید و انتظارات و حد و مرزهای مناسب و منصفانه را تعیین کنید. خرج کردن پول در یک سفر حماسی به دیزنی یا پاریس ممکن است به طور موقت امتیاز کسب کند، اما این علاقه مداوم است که باعث ایجاد یک رابطه قوی می شود. به عنوان فرزند والدینی که از هم جدا شده بودند، به وضوح می دیدم که چه زمانی والدینم از روی احساس گناه و نه از روی علاقه یا عشق واقعی رفتار می کنند.
5. یک وقت انفرادی را با فرزندتان کنار بگذارید.
با کودک خود یک به یک زمان بگذارید و کاملاً روی آنها تمرکز کنید. در مورد فعالیت یا چارچوب زمانی شفاف باشید تا فرزندتان انتظارات مناسبی داشته باشد. در حالی که ممکن است بخواهیم تمام روز را با آنها بگذرانیم، اغلب نمی توانیم. بنابراین، به آنها کمک می‌کند که زمان‌های شروع و پایان مشخصی را به آنها بدهید و در پایان، بیان کنید که چقدر از زمان با هم بودن خود لذت برده‌اید و فعالیت بعدی خود را تنظیم کنید تا به یک روال تبدیل شود.
6. صادقانه به آنها بگویید چه احساسی دارید.
بگویید متاسفید و به فرزندتان بگویید و به او نشان دهید که او را همیشه دوست دارید مهم نیست چه اتفاقی بیافتد، مخصوصاً بعد از اینکه آنها به هم ریخته و پریشان شده اند. این کار مهم است اما دشوارتر از آن چیزی است که به نظر می رسد. ما به‌عنوان الگو برای فرزندانمان عمل می‌کنیم، بنابراین پذیرفتن نقص‌های خود و نحوه پردازش، گذشتن از آن و پذیرش اشتباهاتمان ضروری است. ممکن است به طور مکرر به فرزندانمان بگوییم که دوستشان داریم، اما زمانی که مرتکب اشتباهی می شوند بیشتر نیاز به شنیدن آن دارند. وقتی دفعه بعد ناراحت شدید، سعی کنید با صدای بلند بگویید که برای پردازش احساسات خود چه می کنید. به عنوان مثال، به فرزندانم می گویم که احساس خستگی می کنم و به چند دقیقه برای خودم نیاز دارم. همچنین از آنها برای احترام به آن تشکر می کنم تا بتوانم احساس بهتری داشته باشم و بهترین “خودم” باشم. رفتار شما ممکن است متفاوت باشد، اما تمرین سریع “تنظیم مجدد” را در مواقع استرس فرا بگیرید تا بتوانید ادامه دهید.
7. شفقت به خود را تمرین کنید.
به عنوان والدین، ما متخصص دلسوزی برای کودکان هستیم. همانطور که فرزندانتان را می بخشید، خودتان را ببخشید، همانطور که از رشد فرزندتان حمایت می کنید، به رشد خود اهمیت دهید و خودتان را با همان عشق بی قید و شرط دوست داشته باشید که فرزندانتان را دوست دارید. سعی کنید چشمان خود را ببندید، عشق را در قلب خود نسبت به فرزندان خود احساس کنید و تصور کنید که خود را با همان عشق دوست دارید.
8. نقش خود را به عنوان والدین ثابت کنید.
نقش خود را نه لزوماً به عنوان بهترین دوست، بلکه به عنوان والدین بپذیرید. کاری را انجام دهید که می دانید برای فرزندتان بهترین است، حتی اگر آن را دوست نداشته باشد. بعداً از شما تشکر خواهند کرد.
آیا مشاوره با خانواده درمانگر می تواند به شما کمک کند؟ با صحبت کردن با یک متخصص در هوکات قدم بزرگی در سلامت روان خود بردارید.
سخن پایانی
عواقب رها نشدن احساس گناه چیست؟ لذت فرزندپروری برایتان ناشناخته می ماند و می تواند بار دیگری را به شما تحمیل کند. پدری و مادری اغلب به عنوان سخت ترین شغل در جهان توصیف می شود. همچنین فرصتی برای تجربه عمیق ترین عشق در جهان و قرار گرفتن در معرض تجربیاتی است که به شما امکان رشد و تکامل را می دهد. فرزندان ما به همان اندازه که ما اینجا هستیم تا به آنها بیاموزیم، اینجا هستند تا به ما بیاموزند. چه لحظاتی را به عنوان والدین احساس گناه کرده اید؟ به شما چه می گوید؟ گوش کنید، پاسخ دهید، برنامه ریزی کنید و رها کنید.
شما مجبور نیستید به تنهایی با مشکلات خود روبرو شوید.
مشاوران مجرب ما در هوکات می توانند به شما کمک کنند.
