اگر فقط می توانستیم ناامیدی و خشم خود را با پذیرش بیشتری درک کنیم، می توانستیم روحیه ی خود را مجددا به دست آوریم؛ یعنی راه خروج از افسردگی، درک این موضوع است که جایگزین آن، نه شادمانی بلکه سوگواری است. سوگواری واژه ی مفیدی است زیرا نوع متمرکزی از اندوه را برای نوع قابل شناسایی از خسران نشان می دهد. ما در مقام «سوگوار»، غمی بی حد و مرز و نام ناپذیر را به آسیبی بسیار مشخص تر تبدیل می کنیم: آسیب از والدین که در کنار ما نبودند، خواهر یا برادری که ما را مسخره کرده اند، معشوقه ای که به ما خیانت کرد و دوستی که به ما دروغ گفته است. لزوما نباید بیرون برویم و با این افراد مواجه شویم (ممکن است برخی از آنها تاکنون فوت کرده باشند)؛ بلکه اندیشیدن به آنچه اتفاق افتاده است و آگاه شدن از مقیاس کامل خشم فروخورده و بار بر دوش ما، قطعا می تواند خلق و خوی ما را تغییر دهد. شاید برای گذر از این مرحله نیازمند کمک گرفتن از یک کتخصص باشیم، یک همراهی همدلانه که بار شانه ی ما را کمی کم کند.