احتمالا شما هم برایتان پیش آمده که برای خود هدف گذاری می کنید تا کاری را شروع کنید: مثلا ورزش کنید، موسیقی یاد بگیرید یا کسب و کاری راه بیندازید. در ابتدا با شوق زیاد و کلی خیالپردازی کارتان را شروع می کنید ولی خیلی زود ناامید و خسته می شوید با خود می گویید: «خب که چی» و آن را رها می کنید. این اتفاق دلایل متفاوتی دارد که در زیر به آنها اشاره می کنم. 1- باور نادرست: احتمال دارد شما فکر می کنید که هر وقت انرژی و انگیزه داشتید باید کارتان را انجام دهید و وقتی از کار لذت نمی برید یا انگیزه ندارید کار را رها می کنید چون فکر می کنید بدون انگیزه کار خوب نخواهد شد. یا فکر می کنید همه افراد موفق همواره در طول مسیر تلاش کردنهایشان با عشق و لذت همراه بوده است. این باورها درست نیستند. پشتکار افراد موفق ناشی از عشق و لذت نیست بلکه ناشی از این است که می دانند هر کاری سختی هایی دارد، می دانند ترس در فرایند یک کار بسیار طبیعی است و لذت و عشق از آن کار وقتی حاصل می شود که با ترسهایشان روبرو شوند و سختی های کار را تحمل کنند. 2- تاییدطلبی: یکی از دلایل رها کردن این است که شما از ابتدا دلیلتان برای شروع یک کار گرفتن تایید و تحسین دیگران یا عقب نماندن از بقیه باشد. این انپیزه های بیرونی باعث می شود وقتی به سختی های کار برمی خورید یا وقتی کارتان مورد استقبال دیگران قرار نمی گیرد سرخورده و ناامید شوید. 3- کمالگرایی و ترس از نقص: گاهی افراد در ابتدای شروع یک مسیر پیشرفت سریع خود را می بینند و شروع یک هدف هیجان مثبت زیادی برایشان ایجاد می کند ولی وقتی در میانه راه پیشرفت قرار می گیرند و با ضعف های خود در کار روبرو می شوند و اینکه چقدر رقبایشان زیاد هستند یا چقدر بقیه بهتر هستند یا چقدر با کمالشان فاصله دارند سرخورده می شوند. مسیر کمال و موفقیت مسیر کوتاه و سریع نیست. در این مسیر لازم است بدانید همه افرادی که از شما جلوتر یا بهتر هستند روزی در همین جایگاه شما بودند. استمرار و توانایی تحمل نقص ها و ضعف ها و خودسرزنشی هایشان و جرات اشتباه کردن و دوباره تلاش کردن باعث شده که آنها موفق شوند. پس جا نزنید که صبح امید نزدیک است.