اساسا ممکن است افسردگی در مورد غم و اندوه نباش؛ بلکه نوعی خشم است که چون راهی برای بروز نیافته است به خود معطوف شده است.این حس ما را نسبت به همه چیز و همه کس اندوهگین می کند، در حالی که در حقیقت –در اعماق وجود خود- فقط از برخی چیزهای خاص و افراد خاص عصبانی هستیم. افسردگی پیغامی است از ناهشیار، تا به ما بگوید آن چه بر من گذشته هرگز فراموش نکرده ام. از منظر روانکاوی عنصراولیه ی مهم شکل دهنده ی افسردگی را باید در تجارب دردناک نخستین کودکی در جدایی از ابژه (به مراقبین اولیه که معمولا مادر است ابژه می گویند) جستجو کرد. همیشه اینطور نیست که فقدان نخستین، به پدیده ای عینی و قابل مشاهده (مرگ یکی از والدین) مرتبط بوده باشد. بلکه فقدان می تواند به موضوعی بسیار باطنی و روانشناختی اشاره داشته باشد. مانند زمانی که کودک قبل از آنکه آمادگی هیجانی برای قطع وابستگی پیدا کند، ممکن است تحت فشار ترک وابستگی باشد و یا برخی محرومیت های نخستین را تجربه کرده که ظرفیت انطباقی او را در هم شکسته است.