در بسیاری از مواقع که ما به اضطراب، افسردگی و هر گونه مشکل روانی دیگر در خود می نگریم یا دچار تعارضات ارتباطی آزار دهنده در ارتباطات کاری، ازدواج، خانواده، دوستان و … می شویم علت مشکل را در بیرون جستجو می کنیم. گویی عاملی در بیرون همواره تعیین کننده حال ماست. البته بسیاری مواقع وجود عوامل تنش زای بیرونی در راه اندازی حس بد نقش دارند ولی معمولا وجود یک عامل درونی و نوعی آسیب پذیری در تاثیر گذاری بیشتر این عوامل بیرونی نقش برجسته ای دارد. عامل درونی در روان درمانی پویشی معمولا احساسات و عواطف ماست. احساساتی که به هر دلیل به شکل مطلوبی تجربه و پردازش نمی شوند و به شکل نشانه های اضطراب یا هر سندرم دیگر تجربه می شوند. مثل فردی که از دوران کودکی خشم زیادی به والدین خود دارد ولی به دلیل غیراخلاقی بودن، نه تنها این خشم را بروز نداده بلکه اساسا خود نیز در آگاهی خود به ان دسترسی ندارد. در این مورد خشم به مانند نوعی انرژی به هر حال وجود دارد و پیوسته به شکلی تغییر شکل یافته بروز پیدا می کند. این تغییر شکل همان مشکلات روانی ماست!