طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی سلامت روانی نه تنها به معنای نداشتن بیماری روانی مختلف است؛ بلکه شامل توانایی فرد در استفاده از حداکثر توان برای رسیدن به خود شکوفایی است. در این معنا ما نه تنها باید به دنبال ریشه های مشکلات احتمالی خویش باشیم بلکه باید راه استفاده و به فعل رساندن نهایت استعدادهایمان را داشته باشیم. معمولا چیزی که هم در مشکلات روانی و هم در عدم نیل به خودشکوفایی نقش بازی میکند، بیشتر ریشه در عمل کردن ما بر خلاف جوهره خودمان یا عمل نکردن بر طبق آن دارد. در واقع ما در زندگی و جریان تعاملات اجتماعی مثل تربیت ابتدایی مان الگوهایی از رفتار، شناخت و تجربه مدیریت هیجانات را درونی می کنیم که بعضا شکلی جبری و تحمیلی دارد و با واقعیت درونی ما سازگار نیست. نتیجه این فرایند اتلاف انرژی ما به دلیل تعارض همیشگی بین واقعیت ما و بایدهای تحمیل شده است. بنابراین راه رسیدن به سلامت روانی ابتدائا شناخت این تعارضات و سپس عمل در جهت کاهش این فاصله است. بعد از این مرحله راه برای رشد و یادگیری هدفمند در راستای شکوفاکردن خود که در واقع به معنی (تبدیل شدن به آن چیزی است که باید بشویم) هم همواره می شود.